H ιστορική σύσκεψη των σπουδαιότερων δασκάλων Karate έγινε στην Νάχα, στην Οκινάβα στις 25 Οκτωβρίου του 1936, στο δημαρχείο της πόλης, με την συνδρομή της εφημερίδας Ryukyu Shinposha. Παρόντες ήταν κάποιοι από τους σπουδαιότερους και πιο φημισμένους δασκάλους της εποχής όπως ο Hanashiro Chomo, ο Kyan Chotoku, ο Motobu Choki, ο Chibana Choshin, ο Kiyoda Juhatsu, ο Miyagi Chojun, και ο Gusukuma Shimpan.
Ο hanshi Yamashita είναι ένας ολιγομίλητος ανατολίτης. Δεν παραχωρεί εύκολα συνέντευξη, προτιμά τη δράση. Ήταν ένα ευτυχές γεγονός ότι βρεθήκαμε για περίπου δύο ώρες μαζί, μια μεγάλη παρέα μαθητών του, τον βομβαρδίσαμε με παράξενες ερωτήσεις κι εκείνος απάντησε με υπομονή σε όλες, αν και ήταν κουρασμένος, μετά από μια εξαντλητική εξάωρη διδασκαλία-προπόνηση εκείνη την ημέρα.
Sensei, ασχολείστε με το καράτε περισσότερο από 40 χρόνια. Τι σημαίνει το καράτε για σας;
Η συνέντευξη δόθηκε κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου ηγεσίας του Suibukan, το Νοέμβριο του 2005. Διάρκεσε 30 λεπτά και ήταν κυριολεκτικά ένας βομβαρδισμός λόγου και νοημάτων. Ο καταιγιστικός λόγος του Kyoshi δεν μας άφησε περιθώρια ανάσας στα ενδιάμεσα των ερωτήσεων, και θα μείνει στην ανάμνησή μας ως μια πολύ δυνατή προπόνηση αντοχής.
Sensei, θα ήθελες να μας περιγράψεις τη σχέση σου με τον sensei Yamashita;
Να είστε σίγουροι ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσετε το Καράτε-ντο είναι όχι μόνο να ασκείστε στα kata, αλλά και να αποκτήσετε μιαν αντίληψη του νοήματος που υπάρχει στο κάθε kata. Όμως επειδή έχω αναλύσει αρκετά λεπτομερώς τα kata στο βιβλίο μου Karate-do Kyohan και δεν αποτελούν θέμα του παρόντος έργου, εδώ θα ήθελα μόνο να αναφέρω έξι κανόνες, η αυστηρή τήρηση των οποίων είναι απολύτως αναγκαία για καθέναν που επιθυμεί να κατανοήσει τη φύση της τέχνης.
Τον Οκτώβριο του 1908 ο Sensei Itosu θέλοντας να προωθήσει το karate πέρα από τις ακτές της Οκινάβα, στην καρδιά της Ιαπωνίας, έγραψε το παρακάτω γράμμα όπου ανέλυε δέκα βασικές αρχές του Karate(Tode Jukun). Αυτό το περίφημο κείμενο στάλθηκε στο Υπουργείο Παιδείας και στο Υπουργείο Πολέμου της Ιαπωνίας, με στόχο να ενημερώσει τους αρμόδιους για τα πλεονεκτήματα της πολεμικής αυτής τέχνης και τη χρησιμότητά της για τους Ιάπωνες μαθητές.
Οι δέκα αρχές του Karate
Κριτική θεώρηση της εξέλιξής του
Τα διαφορετικά συστήματα ή “ryu” στην Okinawa είναι παράγωγα των τριών τεχνοτροπιών που αναφέραμε. Ο λόγος που εμφανίζονται με διαφορετικά ονόματα και φαίνεται ότι είναι πάρα πολλά είναι ότι οι δάσκαλοι της Okinawa μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισαν να ανοίγουν dojo και να δίνουν ονόματα δικής τους έμπνευσης στην τέχνη που δίδασκαν. Ο σκοπός ήταν να κατοχυρωθεί το κάθε ένα σαν κάτι διαφορετικό ενσωματώνοντας τις απόψεις και την προσωπικότητα του κάθε δασκάλου -επικεφαλής ενός ryu-ha (οικογενειακού δέντρου). Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε και ένα marketing για το κάθε dojo, αποβλέποντας στους αμερικανούς στρατιώτες κατοχής, οι οποίοι ήταν και η βασική πηγή εσόδων για το νησί. Oι δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες ανάγκασαν αργότερα και υψηλόβαθμους δασκάλους να μεταναστεύσουν στις H.Π.A. Έτσι, πολλοί από αυτούς κράτησαν το karate τής Okinawa στις H.Π.A. σε ένα ψηλό επίπεδο.
Διάβασα κάποτε ότι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως, αν σμίξεις την καρδιά σου με την καρδιά κάποιου που αγαπάς, τότε οι δύο καρδιές θα αρχίσουν να χτυπάνε με τον ίδιο ρυθμό. Στις 14 Ιανουαρίου 2014 ο Θεός έσμιξε την καρδιά του με του Μπάμπη Πολυχρονόπουλου και τότε οι δύο άρχισαν να χτυπάνε σαν μία. Άγγελοι τραγουδούσαν και κιθάρες ακουγόντουσαν, ακουστικές και ηλεκτρικές – σε μια αρμονία αγάπης και συμπόνιας. Ο Θεός έπαιξε την καλύτερη συμφωνία Του, για να καλέσει έναν από τους γιους του να πάει κοντά Του.
Το πέρασμα του Μπάμπη από τη ζωή ήταν το ίδιο γρήγορο με τις αριστοτεχνικές κινήσεις του στο καράτε. Ως μαχητής μέσα στο dojo (χώρος με διεύθυνση) έγινε σπουδαίος δάσκαλος, «sensei», εκατοντάδων μαθητών. Εκπαίδευσε το σώμα του ώστε να αμύνεται με ταχύτητα, ρευστότητα και και απόλυτο έλεγχο και έφτασε να τιμηθεί με έναν από τους υψηλότερους τίτλους στο καράτε, αυτόν του kyoshi. Τον Μάιο του 2011 του απονεμήθηκε το 8ο dan από τον επί πολλά χρόνια δάσκαλό του, τον παγκοσμίου φήμης Master Tadashi Yamashita.
To στοιχείο “bu” συναντάται σε Ιαπωνικές λέξεις όπως “Budo”, “Bushido”, “Bujutsu”, “Kobudo” και “Bugei”, που γενικά αναφέρονται σε διάφορες πλευρές αυτού που αποκαλούμε πολεμικές τέχνες. Όμως ο όρος “bu” μεταφράζεται λανθασμένα στη Δύση ως «πολεμικός». Όταν οι πρώτοι Δυτικοί ήρθαν σε επαφή με τις ανατολικές πολεμικές τέχνες, παρατήρησαν την ενέργεια που αφιέρωναν οι Ασιάτες σε αυτές και θεώρησαν πως αυτό γινόταν από την αγάπη τους για τον πόλεμο και την σύγκρουση. Έτσι μετέφρασαν τον όρο bu ως «πολεμικός» (Martial από το λατινικό Mars, που αναφέρεται στον Άρη της Ελληνικής μυθολογίας).
To 2000 μεταφράστηκε στα αγγλικά ένα από τα δύο βιβλία του sensei Shoshin Nagamine (έζησε την περίοδο 1907-1997 και ήταν ο ιδρυτής του παραδοσιακού συστήματος Matsubayashi-Ryu Karate Do της Okinawa), το Tales Of Okinawa’s Great Masters, το οποίο αποτέλεσε το προϊόν πολυετούς έρευνας του μεγάλου αυτού δασκάλου σε αρχεία, ανθρώπους, τοποθεσίες και κάθε δυνατή πηγή πληροφοριών, ώστε να συλλέξει κάθε πιθανό στοιχείο που να σχετίζεται με τις μεγάλες μορφές karateka που είχαν προηγηθεί διαμέσου των αιώνων.
Το έργο του υπήρξε εξαιρετικά δύσκολο, μιας και τα περισσότερα μνημεία πολιτισμού του μικρού, αλλά τόσο ιδιαίτερου, νησιού της Okinawa είχαν κατά 90% καταστραφεί κατά το βομβαρδισμό της 10ης Οκτωβρίου 1944 από τις αμερικανικές δυνάμεις, από τις πυρκαγιές που ακολούθησαν, αλλά και από την αιματηρότερη μάχη του Ειρηνικού Ωκεανού κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη μάχη της Okinawa (επιχείρηση Iceberg) που ξεκίνησε την 1η Απριλίου 1945, διήρκεσε 82 ημέρες και κόστισε τις ζωές σε πολύ πάνω από 200.000 ανθρώπους, αφήνοντας έως και έναν στους τρεις, ουσιαστικά άμαχους, κατοίκους του νησιού νεκρό.
Αναγνωρίζοντας ως μία από τις πλέον κορυφαίες μορφές στην ιστορία του karate τον άνθρωπο που ουσιαστικά συνύφανε την προσωπική πνευματική ανάπτυξη κάθε karateka με τη φυσική του ενασχόληση με την πολεμική τέχνη, τον Bushi Matsumura Sokon Okinai (ο οποίος γεννήθηκε το 1809 και έζησε καθόλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, τουλάχιστον μέχρι και το 1896), ο Soshin Nagamine αφιερώνει στο βιβλίο του ένα εκτενέστατο κεφάλαιο στον γιγάντιας σημασίας αυτό δάσκαλο.